"Mag en kan ik dit hardop zeggen en schrijven?"

"Openen van mezelf roept direct vragen op, want: wat is de invloed op mijn familie, hoe wordt het geïnterpreteerd, van wie heb ik toestemming nodig, en wat is rechtvaardig?"

Omdat ik in mijn werk als systemisch coach ervaren heb dat het anderen ook opent, schrijf ik over mijn eigen ervaringen (in mijn werk). Dit zijn ervaringen die mij direct raken. Door wat ik nodig had als kind, hoe mijn ouders hun rol vervulden, aan mijn zusje en alle patronen die er waren en zijn in ons *gezin van herkomst.

Voor wie niet bekend is met systemisch coachen kan ik het omschrijven als een functie van vertaler in de relaties met anderen en jezelf. De vertaler van bijvoorbeeld: energie, ongeschreven regels, weerstand, waarheidsvindingen, wat niet gezien wordt, wat niet erkent wordt, aannames, taal, verbindingen, overtuigingen, belemmeringen en van patronen.

"Patronen zijn dienend als je ook kan loslaten wat niet meer dient."

Hoe vaak houden we niet vast aan wat oud is? Omdat het altijd zo ging? Omdat het veilig en vertrouwd voelt? Omdat verandering altijd weerstand brengt en dat kost energie? Eng!

Totdat je het zo sterk voelt dat je er niet meer omheen kan. Je verliest jezelf. In 2012 werd ik moeder en er kwam een soort oerkracht in mij los waarvan ik ervoer dat het niet alleen van mezelf was. Ik wilde loskomen van ongezonde patronen en de enige oplossing die ik zag was een hele pijnlijke. Maar ik wilde MIJ.

"Ik verbrak het contact met mijn ouders."

Ik zat zo ontzettend klem in mijn eigen ontwikkeling. Ik had letterlijk ruimte nodig om te voelen hoe ik moeder wilde zijn van een klein ventje van 6 maanden. Wat volgde was een periode van angst, veroordeling, verdriet en woede. Pure woede over wat mij was aangedaan als kind. Dat ik niet gezien was in wat ik nodig had en hoe mijn ouders tekortgeschoten waren.

"Als volwassen kind ."

Voerde ik nog steeds een strijd. In de periode dat het contact verbroken was keerde ik nog nauwelijks naar binnen. Ik bleef boos en mijn eigen patronen van het vechten en oordelen hielpen mij niet verder in mijn proces én ook zeker mijn ouders en zusje niet. Ik verloor behoorlijk wat energie en was een kei in het rationaliseren van alles.

"Ik wilde het ergens gewoon begrijpen."

"Wanneer werd het dan 'beter?" vragen mensen mij weleens. Beter is misschien niet het goede woord en welk woord wel past weet ik eigenlijk niet precies. Wat ik geleerd heb is om liefdevoller naar mijn ouders te kijken. Naar wie zij zijn en wat zij hebben geleerd, meegemaakt en aan mij door hebben gegeven. Of dit nu onbewust of bewust is geweest is niet zo belangrijk. Ze zijn mijn ouders en hebben hun ouderschap met volle overgave vervuld. Wat er bij mij als kind niet vervuld is, daar ben ik nu als volwassene zelf verantwoordelijk voor. Ik neem mijn schuld als dochter die haar ouders pijn heeft gedaan door ze te vertellen dat ze het niet goed hebben gedaan.

"Vergeven is het loslaten van de hoop op een beter verleden"

Als systeembehandelaar in de SGGZ kwam ik mijn eigen patronen, overtuigingen en belemmeringen tegen in parallelprocessen. Ik kon ontzettend goed voelen wat deze ouders en kinderen nodig hadden. Ik besloot mij verder te verdiepen in familiesystemen, relaties, generaties en gedrag. Door op eigen benen te staan, daar te laten wat van mijn ouders is, mijn eigen plek als dochter in te nemen en daarin ook aan te nemen kon ik verzachten.

"En wat is de relatie met systemisch coachen?"

Als systemisch coach zet ik mijn ego aan de kant. Vertrouw ik op mijn ervaring, maar ook op de grenzen die mijn lijf aangeeft. Durf ik kwetsbaar te zijn en kan ik daardoor bedding creëren voor groei van anderen. Ik heb leren vertrouwen op mezelf, het volgen van mijn intuïtie en de kunst van het 'niet weten'. En dit geeft een onvoorwaardelijk vertrouwen in het leven.

* Wil je een persoonlijk gesprek n.a.v. mijn verhaal? App me dan even.